Z prądem i pod...

Już po badaniach, z powrotem w domu. Pobyt i powrót obfitował w rozrywki.

Starszy najpierw całym jestestwem stawiał opór przeciwko wymierzonym w siebie zamachom, na koniec protestował przeciwko opuszczeniu wysoce rozrywkowej placówki szpitalnej (czyt. świetlicy i gromady dzieciaków, które w kilka minut po kolejnych badaniach zapominały o doznanych uszczerbkach i rzucały się w wir szaleństwa);

Młodszy tarzał się po podłodze w poteście przeciwko wymuszonemu, acz chwilowemu, jedynactwu;

M. nie protestował, ale słaniał się na nogach z powodu kataru, który największych nawet posiadaczy testosteronu, jak wiadomo, zwala z nóg;

ja zgrzytałam w sobie i na zewnątrz (anielskim przymiotów nie posiadam w nadmiarze), ogarniając całą ferajnę i ustawiając do pionu, wraz z miseczkami syropów z cebuli, buraków, imbiru i bzu.

Stanęli na nogi. Ja, zmęczeniem bohatera zapewne, słaniam się na tychże...

Został mi jeszcze jeden dzień zwolnienia. Poszłam do pracy. I sama się zastanawiam, czy objaw to resztek instynktu samozachowawczego, czy jego braku..?
Myśl o pozostaniu w domu - kusząca wielce.
Z daleka.
Z bliska pojawiły sie rysy... Jeden dzień, ukradziony przy pomocy świstka wystawionego awansem do piątku. Do zrobienia zbyt dużo w domu, jeszcze więcej w pracy. Dzień podarowany należałoby wykorzystać na beztroskie lenistwo. Ogrom oczekiwań przekroczył stan krytyczny. Przerósł mnie zwyczajnie.
Czy ktoś mnie rozumie..?

Robota robota...

Za kilka dni Starszego czeka kilka dość niesympatycznych badań.
- Czy jest coś, co Cię pocieszy w tej straszliwej sytuacji? - zapytałam (no dobrze, nie użyłam słowa straszliwej...).
- Robot..!

Zaoparzona zostałam w instrukcje obrazkowe  - z dużym naciskiem na kształt ust (otworu gębowego..?) - prostokątny, żadnych tam babskich śmichów-chichów.

Ma być taki, tylko grubszy. U jednej ręki  palce, u drugiej szczypce. Taaa.
W kolorach szarym, niebieskim i czerwonym. Mówisz - masz.

Myśle, kombinuję, wycinam, siadam do maszyny...
Maszyna po raz n-ty oparła się moim namowom i odmówiła współpracy. Nie odmówił jej co prawda serwis gwarancyjny, ale niestety moge czekać nawet miesiąc. Miesiąc..?!

Całe szczęście, że są jeszcze dziewczyny nie tylko nadobne, ale i zasobne w działające maszyny, i w dodatku zapraszające na herbatę z możliwością dodatkowych atrakcji. Skorzystałam, oczywiście, czas goni!

Robot ma na razie przygotowane, ale rozczłonkowane części ciacha, facjatę (acz bez sznytu ostatecznego) i łapki w połowie.

Nie powinnam narzekać, w końcu Starszy nie zdecydował się na projekt Młodszego:

Mam jeszcze trzy dni. Trzymajcie kciuki.

Dyskusje smakowite o sztuce i życiu

Uwielbiam!

Zawsze z zachwytem oglądałam scenę, jak Barbra Streisand, jako profesor literatury, rozmawia ze studentami. I oni nie śpią, skąd! Odpowiadają, śmieją się, słuchają, angażują! Kapitanie, mój kapitanie niemalże.

I choć do Barbry mi daleko, moi wczorajsi studenci pasują jak ulał!
Wykład był w czasie, kiedy przeciętny zjadacz chleba, szykuje sobie właśnie kolację. Ciemno, tylko slajdy migają kolorami.
I szukamy w tych ciemnościach drugiego, trzeciego, siódmego dna.
Czasem mnie zaskoczą trafnością spostrzeżeń, czasem rozśmieszą, a czasem sprowokują do głębszej dyskusji lub sprowadzą ją na manowce. Często ciekawe te manowce, życiowe, nieżyciowe...

Lubię to!

Rozmawiamy o rzeczach, o których na codzień nie myślimy, na które nie ma czasu, klimatu, okazji.
Wyciagamy na wierzch zdania, których przed chwilą nie było.
Znajdujemy w obrazie myśli, które są w nas, choć w obrazie nie było ich może nigdy.
Wyruszamy z punktu wyjścia i zapędzamy się - Bóg wie gdzie!

Uwielbiam tę energię, swodne dyskusje nad kwestiami z innego wymiaru. A tak ścisle związanymi z rzeczywistością. Tylko nie zdajemy sobie sprawy.
Bawię się skojarzeniami, wycieczkami w głąb. Smakuję trening umysłu, upychanego nierzadko w pośpiechu do torby z zakupami,  w drodze do kuchni, drewnianej kolejki i syropku z czarnego bzu. Teraz ożywiam go, podostrzam i delektuję się tym deserem.

Potem wychodzą w ciemny wieczór. Ożywieni, rozgadani.

Anielsko

Bardzo rano.
Wstajemy. No, próbujemy w każdym razie.
Młodszy siedzi mi na kolanach, dzierży w garści spory pęk moich włosów (tych, co się jeszcze ostały) i próbuje się dobudzić.
- Aniołek... - oznajmia znienacka.
- Aniołek..?
- Taaak - rozaniela się (nomen omen) - za włosy trzymam aniołek...

Już nawet regularne uszczuplanie stanu moich loków pseudoanielskich mogę mu wybaczyć...
Upycham warczące "No szyyyybciej!" w trzewiach nieco głębiej.
A jego włosy pachną wczorajszym rosołkiem.