Wiosna zobowiązuje. 

Zielony, trawiasty len leżakował cierpliwie wiele miesięcy. Czekał i śnił swe lniane sny. 

Aż nadszedł jego dzień. M. wyjechał na kilka dni, zostawiając mnie samą w godzinach późnowieczornych, co paradoksalnie pociągneło za sobą intensyfikację rozrywek i  niewyspanie. 

Rozrywki pierwszego wieczoru przybrały postać delektowania się winem w babskim gronie, które owocuje, jak wiadomo, rozpasaniem kulinarnym, nalotem na zębach, oraz rozchichotanym błogostanem. Pozostałe jednak zastały mnie przy maszynie, z lekkim obłędem w oczach. Brak zdroworozsądkowego głosu, uświadamiającego boleśnie wczesny czas pobudki, nie rozpraszał mnie w szaleństwie. 

Efektów było kilka.

Primo, gdy M. wrócił rzuciłam mu się na szyję z okrzykiem Jak dobrze, że jesteś, taka jestem niewyspana..!

Secundo, każdego dnia spóźniłam sie do pracy.

Tertio, trawiasty len przybrał postać zdecydowanie bardziej reprezentacyjną i praktyczną, przepoczwarzając się w kieckę:

Kiecka wypróbowana nastepnie w terenie spisuje się doskonale. Wyłapuje wszelkie mchy i soki z zielska, ściekające po rączkach młodych barbarzyńców i wciąż wygląda dobrze.

Młodszy podporządkował się rygorom mody i dobiera dodatki do ubioru... 

Magister elegantiorum od maczugi.