Leśne łowy

Kolejny weekend dyszy mi nad karkiem, a ja dopiero o poprzednim...

Powietrza mi trzeba! Pojechaliśmy w las. W zielsko. Na łowy...

Znalazłam polanę i rozłożyłam się przy niej obozem. Bez namiotów i ogniska, ale z całą łąką soczystej trawy i innych pachnących w słońcu przedstawicieli zieloności wszelakich.

M. strugał narzędzia z drewna - do wbijania w ziemię, do ścinania zielska... To tak na usprawiedliwienie potrzeby noszenia noża za pasem zapewne.

Starszy... pracowicie sprzątał. Wpadł do lasu, chciwie złapał pierwszą z brzegu gałąź i oznajmił, że będzie zamiatał. I tak do końca. Widoczna na zdjęciu kupka suchych liści ewoluowała wciąż z rzeczonej kupki liści do jaskini, kopczyka leśnych szczurów czy poduszki. I z powrotem. Jak hobbit niemalże.

Młodszy tradycyjnie wlazł w pokrzywy, pożarł zabrane zapasy bakalii, wytłukł kijem wszystkie dzikie zwierząta, po czym zażądał oznak czułości w formie przytulanek. I zasnął. 

Ja zaś węszyłam po polanie jako ten pies gończy. 

Pokrzywa, krwawnik i dziki szczaw. Zginęły później w zupie. Wszak i tak..., wzdychał seler.

Skrzyp. Usmażony potem na masełku towarzyszył mięsku w marynacie z dzikiego czosnku. Smakował jak smażona szarańcza, tudzież płetwy smażonych rybek. Tylko ciągnął się z lekka, pewnie nie był już wystarczająco młodziutki. Raczej do niego w tej formie nie wrócę...

Dziurawiec. Ususzony czeka swego losu.

Dzika marchew. Niewielka, rachityczna, ale zapachem nadrabia za swoje nikczemne gabaryty!

Łapki świerkowe na przegryzkę.

A dziś znowu piątek! Jakie macie plany na weekend?